სრული სახელი Associazione Calcio Milan SpA
მეტსახელი Rossoneri (წითელ-შავები)
Il Diavolo (ეშმაკი)
დაარსდა 16 დეკემბერი, 1899
სტადიონი სან-სირო (Stadio Giuseppe Meazza),
მილანი, იტალია
(ტევადობა: 80 074 მაყურებელი)
მწვრთნელი მასიმილიანო ალეგრი
კაპიტანი მასიმო ამბროზინი
ლიგა სერია A
2010-11 პირველი ადგილი
ვებსაიტი ოფიციალური ვებგვერდი
მილანი (იტალ. A.C. Milan) — პროფესიონალური იტალიური საფეხბურთო კლუბი ლომბარდიის ქალაქ მილანიდან. ჰერბერტ კილპინმა და ალფრედ ედვარდსმა კლუბი 1899 წელს „დააარსეს". მილანს თავისი ისტორია ძირითადად სერია A-ში აქვს გატარებული, იტალიის პირველ დივიზიონში. კლუბმა სერია B-ში მხოლოდ 2 სეზონი ითამაშა (1980-იან წლებში).
„მილანს" მოგებული აქვს ფიფა-ს და უეფა-ს ოფიციალური 18 ტიტული და დღემდე პირველ ადგილს იყოფს არგენტინულ „ბოკა ხუნიორსთან". კლუბი 4 საერთაშორისო ტიტულის მფლობელია, რაც მსოფლიო რეკორდია. მათში შედის 3 საკონტინენტთაშორისო თასი და 1 ფიფა-ს მსოფლიო საკლუბო ჩემპიონატი. „მილანმა" 7-ჯერ აიღო უეფა-ს ჩემპიონთა ლიგის თასი - მასზე მეტჯერ (9-ჯერ) ეს ტიტული მხოლოდ „რეალს" აქვს მოგებული. უეფას სუპერ თასი კლუბმა 5-ჯერ მოიპოვა, რაც ასევე რეკორდია. თასის მფლობელთა თასი კი 2-ჯერ აიღო.
„მილანმა" სერია A 17-ჯერ დაასრულა პირველ ადგილზე და სკუდეტოს მფლობელი გახდა, რაც მე-3 შედეგია, მას მხოლოდ „ინტერი" (18) და „იუვენტუსი" (27) უსწრებენ. კლუბს 5-ჯერ აქვს მოგებული იტალიის თასი და იტალიის სუპერთასი. უეფა-ს ევროპის ლიგა ერთადერთი მსხვილი შეჯიბრებაა, რომელიც კლუბს არ მოუგია. ამ ტურნირს ნახევარფინალებიდან გუნდი 2-ჯერ გამოეთიშა , 1972 და 2002 წლებში.
„მილანის" საშინაო შეხვედრები სან-სიროზე ტარდება, რომელსაც „მილანი" „ინტერთან" იყოფს. სან-სირო ყველაზე დიდი სტადიონია იტალიაში (ტევადობა: 80 074). კლუბის მფლობელი იტალიის პრემიერ-მინისტრი სილვიო ბერლუსკონია, ვიცე-პრეზიდენტი კი - ადრიანო გალიანი. პრეზიდენტის პოსტი ამჟამად თავისუფალია.სექციების სია
1 ისტორია
1.1 დაარსება
1.2 პირველი ტიტულები
1.3 გუნდის გაყოფა
1.4 შვედების ეპოქა
1.5 პირველი ევროპული თასები
1.6 კრიზისი
1.6.1 კონფლიქტი რივერასთან
1.6.2 დაქვეითება სერია ბ-ში
1.6.3 გაკოტრებული მილანი
1.7 მსოფლიო ლიდერთა შორის
1.7.1 სხნა – ბერლუსკონი
1.7.2 საკის ერა
1.7.3 კაპელოს მილანი
1.8 ჩავარდნილი სეზონები
1.9 წარმატებების სერია
1.9.1 2002-2003
1.9.2 2004-2005
1.9.3 2006-2007
1.10 ახალი კრიზისი
2 მილანის საუკუნოვანი იუბილე
3 ეკიპირება
4 სტადიონი
5 საწვრთნელი ბაზა
6 ტიტულები
7 მოთამაშეები
7.1 შემადგენლობა
7.2 იჯარით წასული ფეხბურთელები
7.3 ახალგაზრდები
8 კლუბის ამჟმინდელი ხელმძღვანელობა
9 რეკორდები
9.1 ჩატარებული მატჩები
9.2 ყველაზე მეტი გამოსვლა
9.3 გოლები
9.4 საუკეთესო ბომბარდირები
10 გაუქმებული ნომრები
11 კაპიტნები
12 სპონსორები
12.1 გენერალური სპონსორი
12.2 ტექნიკური სპონსორი
13 ყველა მწვრთნელი
14 კლუბის პრეზიდენტები
15 სქოლიო
16 რესურსები ინტერნეტში
ისტორია დაარსება
ჰერბერტ კილპინი
მილანში საფეხბურთო კლუბის დაარსების შესახებ ინფორმაცია 1899 წლის 16 დეკემბერს გაზეთ „გაძეტა დელო სპორტის" საშუალებით გავრცელდა. გაზეთის საარქივო მასალების მიხედვით, ინიციატივა სამი ადამიანისგან მოდიოდა მილანში ბრიტანული სამკერვალო ფაბრიკის მუშა ჰერბერტ კილპინისგან, ასევე ბრიტანული ტურისტული სააგენტოს თანამშრომელ ელისონისგან და მეწაღე დევისისგან. იმ პერიოდში იტალიაში ფეხბურთის პოპულარიზაციას სწორედ ინგლისელები ეწეოდნენ.
გაზეთში გამოქვეყენებულ ცნობას მილანში მოღვაწე საქმოსნები ნათანი, ბარნეტი და ედვარდსი გამოეხმაურნენ. ეს უკანასკნელი მოგვიანებით მილანის პრეზიდენტად აირჩიეს. 1900 წელს იტალიის ფეხბურთის ფედერაციამ ახალი მილანური კლუბი დაარეგისტრირა სახელწოდებით „მილანის კრიკეტისა და ფეხბურთის კლუბი"[1]. გუნდში ბრიტანელების სიჭარბის გამო სახელწოდებაში მილანი ეწერა ინგლისურად Milan და არა იტალიურად Milano.[2] კლუბის ოფიცილური დასახელება რამდენჯერმე შეიცვალა. „მილანის კრიკეტისა და ფეხბურთის კლუბი" გახდა „მილანის საფეხბურთო კლუბი", „ბოლოს კი საფეხბურთო ასოციაცია მილანი" დაერქვა, რაც იტალიურად ასე იწერება - Associazione Calcio Milan (AC MILAN).
კლუბის ხელმძღვანელობამ აქცენტი ფინანსურ სარგებელზე გააკეთა — „მილანში" ვარჯიშის და თამაშის მსურველებს წლიურად 20 ლირა უნდა გადაეხადათ, ვინც გადასახდს არ გადაიხდიდა, კლუბს მაშინვე ტოვებდა.
პირველი ტიტულები
1900 წლის 11 მარტს „მილანმა" პირველი არაოფიციალური მატჩი მეორე მილანურ კლუბ მედიოლანუმთან ჩაატარა. იმ დროს როსონერის შემადგენლობაში იყვნენ: ჰუდი, კანიაჯი, ტორეტა, ლეესი, კილპინი, ვალერიო,დუბინი, დევისი, ნევილი, ელისონი, ფორმენტი. მილანმა თამაში 3:0 მოიგო. ამ მოგების შემდეგ „მილანი" იტალიის ფეხბურთის ფედერაციაში გაწევრიანდა და იტალიის ჩემპიონატში თამაშის უფლება მიიღო. სერია A-ში დებიუტი 1900 წლის 15 აპრილს „ტორინეზესთან" შედგა. პირველი ოფიციალური მატჩი „მილანმა" 0:3 წააგო[3], თუმცა მეორე წელს როსონერიმ იტალიის ჩემპიონატის მეოთხედფინალში „მედიოლანუმს" 2:0 სძლია, ნახევარფინალში კი იყო პირველი ისტორიული დაპირისპირება ტურინის „იუვენტუსთან" - „მილანმა" 3:2 მოიგო და ფინალში გავიდა, სადაც წინა წლის ჩემპიონი „ჯენოა" დაამარცხა და იტალიის ჩემპიონი პირველად გახდა.
ორი წლის შემდეგ მილანი სკუდეტოსთვის გადამწყვეტ მატჩში ისევ „ჯენოას" შეხვდა და იმის მიუხედავად, რომ 2:0 დამარცხდა, ცხადი იყო - გუნდი მალე სერიოზულ წარმატებებს მიაღწევდა. იმ სეზონში გუნდმა სამი არაოფიციალური ტიტული მოიგო: ალექსანდრიის ტურნირი, სან მარკოსა და ნავარას თასი.
1906 წელს „მილანი" ჯერ ლომბარდიის თასს დაეუფლა, შემდეგ კი ჩემპიონატის ფინალში გავიდა, სადაც „იუვენტუსს" შეხვდა. პირველი მატჩი ფრედ დამთავრდა, მეორე შეხვდრაში კი მასპინძელმა მილანელებმა 2:0 მოიგეს და ჩემპიონის ტიტულსაც დაეუფლნენ.[4].
როსონერიმ ტიტული მომდევნო სეზონშიც დაიცვა. ამ პერიოდისთვის ჩემპიონატის ფორმატი უკვე შეცვლილი იყო. საკვალიფიკაციო ეტაპზე „მილანეზე" ორი მატჩის ჯამში დაამარცხა. ფინალურ ჯგუფში „ტორინოსთან" ორჯერ ითამაშა ფრედ, „ანდრეა დორიას" მოუგო და ყველაზე მეტი 6 ქულა დააგრივა. ორივე შემთხვევაში გუნდს დანიელე ანჯელონი ხელმძღვანელობდა, მანამდე ჰერბერტ კილპინი მწვრთნელის თანამდებობას ფეხბურთელობას უთავსებდა [5]..
[რედაქტირება]
გუნდის გაყოფა
მომდევნო წლიდან „მილანი" ჩემპიონატიდან მოკვეთეს. იტალიის ფეხბურთის ფედერაციის გადაწყვეტილებით, კლუბებს უცხოელი მოთამაშეების განაცხადში შეყვანა აეკრძალათ. იმის გამო, რომ მილანში ძირითადად სხვა ეროვნების ფეხბურთელები თამაშობდნენ, გუნდი ჩემპიონატის მიღმა დარჩა. ახალი კანონის გამო სერია ა დატოვეს „ჯენოამ" და „ტორინომაც". აკრძალვა მხოლოდ ერთ წელს გაგრძელდა, თუმცა „მილანზე" დიდი გავლენა მოახდინა. ლეგიონერებმა როსონერი დატოვეს და ახალი კლუბი, ინტერნაციონალე, შემოკლებით „ინტერი", ჩამოაყალიბეს[6]. 1908 წლის 9 მარტს დაარსებული გუნდის კაპიტნად ექსმილანელი შვეიცარიელი ერნსტ მანკტლი აირჩიეს.
იმავე წლის ოქტომბერში პირველი მილანური დერბი შვეიცარიის ქალაქ კასიოში გაიმართა. იმ თამაშში ქალაქის თასი გათამაშდა. შავ-წითლება მაშინ შავ-ლურჯებს 2:1 მოუგეს. 1909 წლის იანვარში კი მილანელები უკვე იტალიის ჩემპიონატში დაუპირისპირდნენ ერთმანეთს, ამჯერადაც „მილანმა" იმარჯვა - 3:2[7][8].
შვედების ეპოქა 
გუნარ გრენი, გუნარ ნორდალი და ნილს ლიდჰოლმი. პირველი მსოფლიო ომის პერიოდში იტალიის ჩემპიონატი შეწყდა. 1926 წელს პიეტრო პირელიმ მილანის ახალი სტადიონი, სან-სირო, დააარსა. სამი წლის შემდეგ კი კალჩოც (სერია ა) შეიქმნა. მსოფლიო ომების გარემოცვაში როსონერიმ ძალიან ცუდად ჩაატარა სეზონები და მხოლოდ მესამე ადგილებს დასჯერდა.
„მილანმა" სახელწოდება 1939 წელს შეიცვალა. Milan F.C. ახლა იწოდებოდა როგორც Milan Associazione Sportiva. ამას მენეჯმენტის ცვლილებაც მოჰყვა. 1940 წელს მილანის პრეზიდენტად უმბერტო ტრაბატონი დაინიშნა[9]. მომდევნო 14 წლის განმავლობაში ის და მისი სიძე ანტონიო ბუსინი მონაცვლეობით ხელმძღვანელობდნენ კლუბს. მათი შრომის წყალობით გუნდმა ლიდერთა შორის დაიმკვირდა ადგილი.
მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ, 1946-47 წლების სეზონში „მილანმა" ასპარეზობა მეოთხე ადგილზე დაასრულა. ცხრილის სათავეში იმ დროს „ტორინო", „იუვენტუსი" და „მოდენა" იმყოფებოდნენ.
40-იანი წლების მიწურულს როსონერის მაისური ერთი წლის ინტერვალით შვედეთის ნაკრების ლიდერებმა მოირგეს - გუნარ ნორდალის, გუნარ გრენისა და ნილს ლიდჰოლმის მოსვლით „მილანში" ახალი ერა დაიწყო. მთავარ მწვრთნელად უნგრელი ლაიოშ ჩეისლერი დაინიშნა. მან შვედეთში 12 წლიანი მოღვაწეობის პერიოდში პატარა ნორჩეპინგი 5 გახადა ჩემპიონი.
შვედური სამეული, გრე-ნო-ლი, გუნდს შესანიშნავად მოერგო. ნორდალი გამოკვეთილი ფორვარდის პოზიციაზე, ხოლო გრენი და ლიდჰოლმი მის უკან მოქმედებდნენ. 1949–1950 წლების სეზონში „მილანი" „იუვენტუსს" კუდში მისდევდა, 23-ე ტურში კი ბებერი ქალბატონი მისავე მოედანზე 7:1 დაამარცხა. საერთო ჯამში 38 მატჩში 118 გოლი გაიტანეს, თუმცა მაინც მეორე ადგილზე გავიდნენ.
იმ სეზონში „მილანმა" და ნორდალმა ორი რეკორდი დაამყარეს. კლუბმა სერია ა-ში ყველაზე მეტი 118 გოლი გაიტანა, შვედმა ფორვარდმა კი 35 ბურთით ბომბარდირის ტიტული არავის დაუთმო[10]. 1950-1951 წლებში „მილანმა" როგორც იქნა ჩემპიონატი მოიგო. ამ სეზონშიც როსონერიმ ასზე მეტი გოლი გაიტანა, ნორდალიც ზედიზედ მეორედ გახდა სერია ა-ს ბომბარდირი.
ერთი წლის შემდეგ მილანელებმა პირველი დიდი საერთაშორისო ტიტული, ლათინთა თასი მოიგეს. შავ-წითლებმა ნახევარფინალში მადრიდის "ატლეტიკო" 4:1 დაამარცხეს, შემდეგ "ლილი" 5:0 გაანადგურეს, ჰეთ-თრიკი ნორდალმა შეასრულა. ფრანგების წინააღმდეგ გუნდის შემადგენლობა ასეთი იყო:
ბუფონი, სილვესტრი, ბონომი, ანოვაცი, ტონიონი, დე გრანდი, ბურინი, გრენი, ნორდალი, ლიდჰოლმი, ვიკარიოტო
1954 წელს მულტიმილიონერმა ანდრეა რიცოლი კლუბის პრეზიდენტად დაინიშნა, დიდი ფული დააბანდა კლუბში და ძლიერი ფეხბურთელებიც შეიძინა - ტრიესტრიდან ახალგაზრდა მცველი ჩეზარე მალდინი, პენიაროლიდან ურუგვაელი, 1950 წლის მსოფლიო ჩემპიონი ხუან სკიაფინო გადმოიყვანა.
შედეგმაც არ დააყოვნა – 1955, 1957 და 1959 წლებში სკუდეტო მოიგო, 1956 წელს კი მეორედ აღმართა ლათინთა თასი, ნახევარფინალში ლისაბონის "ბენფიკა" 4:2 სძლია, ფინალში კი ბილბაოს "ატლეტიკი" 3:1 დაამარცხა.
"მილანი" 1958 წელს პირველად გავიდა ჩემპიონთა თასის ფინალში, სადაც მადრიდის "რეალს" დაუპირისპირდა. იტალიელები ორჯერ იგებდნენ თამაშს, სკიაფინომ 59-ე წუთზე გახსნა ანგარიში, შემდეგ გრილიომ დააწინაურა მილანი, თუმცა გამოცდილებამ თავისი გაიტანა - ჯერ ექტორ რიალმა გაათანაბრა, დამატებით დროში კი ფრანსისკო ხენტომ გამარჯვება მოუტანა გუნდს[11].
[რედაქტირება]
პირველი ევროპული თასები
60-იანი წლების დასაწყისში გუნდი ნერიო როკომ ჩაიბარა. იმ პერიოდში გუნდში მოვიდნენ ბარზილიელი ფორვარდი ჟოზე ალტაფინი და იტალიური ფეხბურთის ”ოქროს ბიჭი” ჯანი რივერა. მისი შეძენა კლუბს 200 000 დოლარი დაუჯდა, რაც სარეკორდო თანხა იყო იმ დროისთვის.[12]
ახალი მწვრთნელის ხელმძღვანელობით "მილანმა" პირველივე წელს მოიგო სერია ა, გუნდმა 83 გოლი გაიტანა, მაშინ როდესაც მეორე ადგილზე გასულ "ინტერს" მხოლოდ მეტოქეთა კარი 59-ჯერ ჰქონდა აღებული .
მომდევნო სეზონში კი როსონერიმ ჩემპიონთა თასი მოიგო. გადამწყვეტ შეხვედრაში როკოს გუნდმა ორგზის გამარჯვებული ლისაბონის "ბენფიკა" უემბლის სტადიონზე 2:1 დაამარცხა. ანგარიში პორტუგალიელმა ეუსებიომ გახსნა, შემდეგ ალტაფინიმ დუბლი გაიფორმა და კაპიტანმა მალდინიმ თასი ასწია. მილანი პირველი იტალიური კლუბი აღმოჩნდა, რომელმაც ეს ყველაზე პრესტიჟული საკლუბო ტიტული მოიგო [13].
საკონტინენტაშორისო თასისთვის მილანი ბრაზილიის სანტოსს დაუპირისპირდა, რომელშიც პელე ბრწყინავდა. 1963 წელს იტალიელებმა სამხრეთამერიკელებს შინ 4:2 სძლიეს. ამავე ანგარიშით უკვე რიო დე ჟანეიროში სანტოსმა მოიგო. მესამე და გადამწყვეტ მატჩში ბრაზილილელებმა 1:0 მოიგეს.
ამავე წელს პრეზიდენტმა რიცოლიმ "მილანის" სამწვრთნელო ბაზის, მილანელოს მშენებლობა დაასრულა, შემდეგ კი თანამდებობა დატოვა. მის ნაცვლად ფრანკო კარარო მოვიდა. როკოს ყველა სურვილი დააკმაყოფილა და ახალი ფეხბურთელებიც დაიმატა. შავ-წითელი მაისური მოირგეს მეკარე ფაბიო კუდიჩინიმ, მცველმა სოლ მალატრაზიმ და შვედმა თავდამსხმელმა კურტ ჰამრინმა, გუნდს დაუბრუნდა პიერო პრატი.
1967 წელს მილანმა პირველად მოიგო იტალიის თასი - ფინალში "პადოვა" 1:0 დაამარცხა. ერთი წლის შემდეგ კი უკვე დუბლი შეასრულა, ჯერ სერია ა მოიგო[14]., შემდეგ კი თასების მფლობელთა თასი, რომელიც მეორე ევროპული თასი იყო კლუბის ისტორიაში. ფინალში "ჰამბურგი" დაამარცხა 2:0. ორივე გოლი კნუტ ჰამრინმა გაიტანა.
მომდევნო სეზონი ტრიუმფალური აღმოჩნდა როსონერისთვის. როკოს გუნდმა ჩემპიონთა თასი კიდევ ერთხელ მოიგო. ფინალში მილანელებმა ამსტერდამის "აიაქსი" 4:1 გაანადგურეს. ჰოლანდიურ კლუბში მაშინ იოჰან კრუიფის ვარსკვლავი იწყებდა გაბრწყინებას. ბერნაბეუზე გამართულ გადამწყვეტ მატჩში პრატიმ ჰეთთრიკი შეასრულა[15].
1969 წელს "მილანის" ფეხბურთელმა პირველად მოიგო ”ოქროს ბურთი”. ”ფრანს ფუტბოლის” გამოკითხვაში იტალიის ნაკრების ლიდერმა, 1968 წლის ევროპის ჩემპიონმა ჯანი რივერამ პირველობა არავის დაუთმო[16].
საკონტინენტაშორისო თასი კლუბმა პირველად 1969 წელს მოიგო. ორმატჩიან დუელში იტალიელებმა არგენტინის "ესტუადიანტესს" 4:2 სძლიეს[17].
[რედაქტირება]
კრიზისი
ფრანკო კარარომ პრეზიდენტის პოსტი 1971 წელს დატოვა, "მილანში' პრობლემებიც სწორედ მაშინ დაიწყო. გუნდი ინერციით კიდევ ახერხებდა წარმატებულ გამოსვლას და 1972 და 1973 წლებში ქვეყნის თასი მოიგო[18]., მეორედ აღმართა თასების მფლობელთა თასი.
ჯანი რივერა კონფლიქტი რივერასთან 1972 წელს როსონერის პრეზიდენტი ალბინო ბუტიკი გახდა. მისი მოღვაწეობა ყველაზე სკანდალური გამოდგა. მას ძალიან ცუდი ურთიერთობა ჰქონდა ჯანი რივერასთან, რომელსაც გულშემატკივრები აღმერთებდნენ. ბუტიკი ყველანაირად ცდილობდა ვეტერანი ფეხბურთელის დამცირებას. აქვეყნებდა შეკვეთილ სტატიებს, ყველა ინტერვიუში მას ლანძღავდა. მის მიერ მიწვეული მწვრთნელები მოედანზე გასვლის საშუალებას არ აძლევდენენ. იმავე პერიოდში გუნდიდან წავიდნენ ჯოვანი ტრაპატონი,შნელინგერი, სოპრმანი, პრატი. ჯანი რივერა კი 1974 წელს ტრანსფერზე დააყენეს. თუმცა, ვეტერანი ფეხბურთელის წაყვანა არავინ ისურვა. ნელნელა ფეხბურთელსა და პრეზიდენტს შორის ურთიერთობა უკიდურესად დაიძაბა და საქმე სასამართლომდე მივიდა. ბუტიკი დამარცხდა და თანამდებობა დატოვა.[19].
"მილანმა" იტალიის თასი 1977 წელს მეოთხედ მოიგო[20]., ფინალში "ინტერი" დაამარცხა. 1979 წელს კი სკუდეტო მოიგო. იმ წელს ფეხბურთელის კარიერა დაასრულა და ვიცე პრეზიდენტის თანამდებობა დაიკავა ჯანი რივერამ. თუმცა ერთი ლეგენდა მეორემ ჩაანაცვლა - 1978-79 წლების სეზონში "ვერონას" წინააღმდეგ სადებიუტო მატჩი ჩაატარა მომავალმა ლიდერმა ფრანკო ბარეზიმ[21].
დაქვეითება სერია ბ-ში
გულშემატკივრების რისხვა 1979-1980 წლების სეზონში გაიზარდა, მაშინ როსონერი ჩემპიონთა თასს პირველივე ეტაპზე გამოეთიშა გათამაშებას. "პორტუსთან" ორი მატჩის ჯამში 0:1 დამარცხდა[22]. სეზონის ბოლოს კი "მილანი" დიდ სკანდალში გაეხვა - გარიგებულ მატჩებში დასდეს ბარალი.
იტალიელმა სამართალდამცავებმა სეზონის უკანასკნელი ტურის შემდეგ "ლაციოს", "აველინოს", "ბოლონიას", "იუვენტუსის", "ნაპოლის", "ჯენოას", "პერუჯას" და "მილანის" ათეულობით ფეხბურთელი დააკავეს. როსონერის შემადგენლობიდან დააპატიმრეს ვეტერანი მეკარე ენრიკო ალბერტოზი და 33 წლის მცველი ჯორჯო მორინი. მალე მათ თავდამსხმელი სტეფანო კიოდოც დაემატათ. ბოლოს დაიჭირეს პრეზიდენტი ფელიჩე კოლომბო, რომელიც უამრავ გარიგებაში ამხილეს. მას სამუდამო დისკვალიფიკაცია მიესაჯა. ენრიკო ალბეტროზი 4 წლით ჩამოაშორეს ფეხბურთს, მორინი ერთი წლით, ხოლო კიოდო ნახევარი წლით.
ყველაზე მეტად მილანი დაზარალდა - ჩემპიონთა თასის ორგზის მფლობელი გუნდი, რომელიც უცვლელას ასპარეზობდა იტალიის უმაღლეს ლიგაში, სერია ბ-ში დააქვეითეს [23].
კლუბი წამყვანმა ფეხბურთელებმა დატოვეს. გუნდის ხელმძღვანელობამ კი აქცენტი ახალგაზრდა ფეხბურთელებზე გააკეთა. ფრანკო ბარეზიმ, მაურო ტასოტიმ და სხვებმა სერია ბ მოიგეს და "მილანი" კვლავ ელიტაში დაბრუნდა, თუმცა მხოლოდ ერთი წლით. 16 გუნდიან ჩემპიონატში როსონერიმ მე-14 ადგილი დაიკავა და კვლავ ქვედა ლიგაში გავარდა.
[რედაქტირება]
გაკოტრებული მილანი
1982-1983 წლებში "მილანმა" სერია ბ კიდევ ერთხელ მოიგო და უმაღლეს ლიგაში დაბრუნდა. თუმცა როსონერის პრობლემები ამით არ დამთავრებულა, 1985 წელს კლუბის პრეზიდენტი ჯუზეპე ფარინა სამხრეთ აფრიკაში გაიქცა. იტალიელმა სამართალდამცავებმა დაადგინეს, რომ 1982 წლიდან გაქცევამდე სანამ კლუბს მართავდა, თანხებს სხვადასხვა საეჭვო ფირმების ანგარიშებზე რიცხავდა.[24].
"მილანის" პრეზიდენტის მოვალეობის შემსრულებელმა როსარიო ლო ვერდემ 1986 წლის 15 იანვარს საგანგებო რესკონფერენცია გამართა და განაცხდა რომ კლუბი გაკოტრებულია და აქციონერთა საბჭო მზადაა ნებისმიერი შემოთავაზება განიხილოს.
თებერვლის დასაწყიში "მილანის" შეძენის სურვილი ბიზნესმენმა დარიო არმანიმ გამოთქვა. თუმცა მალე კლუბის მესვეურებმა განაცხადეს, რომ 8 მილიარდი ლირის სანაცვლოდ აქციათა ძირითადი პაკეტი კომპანია ”ფინინვესტს” გადაეცა. მარტში მილანის თეატრ ”მონცონიში” კლუბის ახალი ხელმძღვანელების ინაუგურაცია შედგა. გულშემატკივრებმა სწორედ მაშინ გაიცნეს როსონერის ახალი პრეზიდენტი სილვიო ბერლუსკონი და ვიცე პრეზიდენტი ადრიანო გალიანი.
[რედაქტირება]
მსოფლიო ლიდერთა შორის
[რედაქტირება]
სხნა – ბერლუსკონი
პირველივე პრესკონფერენციაზე სილვიო ბერლუსკონიმ განაცხადა, რომ "მილანი" მისი ბავშვობის საყვარელი გუნდი იყო: ”დღეს ჩვენ საშუალო დონის გუნდად ვითვლებით, მე კი მინდა, რომ მალე მხოლოდ იტალიაში კი არა მთელ მსოფლიოში პირველები ვიყოთ.[25]”
ბერლუსკონიმ პრაქტიკული ნაბიჯები მალევე გადადგა, ბერგამის "ატალანტიდან" ნახევარმცველი რობერტო დონადონი გადმოიყვანა, "ფიორენტინადან" ჯოვანი გალი და დანიელე მასარო, "ვერონადან" კი ფორვარდი გალდერიზი მოიწვია.
ახალი სეზონის დაწყებისთანავე შვედი მწვრთნელის ნილს ლიდჰოლმის გაშვებაზე ალაპარკდნენ, პრეზიდენტს შედეგები არ აკმაყოფილებდა, თუმცა სკანდინავიელმა პოსტი სეზონის ბოლომდე შეინარჩუნა, მხოლოდ იმიტომ რომ კლუბმა უეფას თასზე თამაშის უფლება მოიპოვა.
სილვიო ბერლუსკონიმ მსოფლიო 1987 წელს აალაპარაკა, მაშინ ტელემაგნატმა უპრეცენდენტოდ დიდი რაოდენობის თანხა 40 მილიარდი ლირა (21 მილიონი დოლარი) ტრანსფერებში დახარჯა. შავ-წითლი მაისური ჰოლანდიელმა სამეულმა მოირგო: მარკო ვან ბასტენმა, რუუდ გულიტმა და მცველმა ფრენკ რაიკარდმა. მათ გარდა გუნდში მოვიდნენ კარლო ანჩელოტი, კოლომბო, ბიანკი, ბორტოლაცი, მუსი, მილანის ახალგაზრდული გუნდიდან გადმოიყვანეს პაოლო მალდინი, როსონერის შემადგენლობაში ჩაირიცხა 1986 წლის მსოფლიოს ჩემპიონი არგენტინელი სერხიო ბორხი. უცხოელ ფეხბურთელებზე დაწესებული ლიმიტის გამო "მილანმა" პირველ სეზონში რაიკარდი და ბორხი ერთი სეზონით სხვა კლუბებში გაანათხოვრა.
არიგო საკი საკის ერა
სილვიო ბერლუსკონიმ მწვრთნელიც ახალი მოიყვანა, "პარმადან" გადმოიბირა იმ დროისთვის სრულიად უცნობი სპეცილისტი არიგო საკი, რომელმაც განსაკუთრებული კვალი დატოვა „მილანის" ისტორიაში.
ახალ მწვრთნელს დიდი მიზნები დაუსახეს - მაქსიმუმ ორ სეზონში "მილანი" იტალიის ჩემპიონი უნდა გამხდარიყო. ბერლუსკონი დიდ თანხებს დაპირდა მწვრთნელებსა და ფეხბურთელებს, თუმცა პრემიებს მხოლოდ იმ შემთხვევაში მიიღებდნენ, თუ სკუდეტოს მოიგებდნენ.
არიგო საკი
არიგო საკი გუნდს ბრწყინვალე ტაქტიკური ელემენტებით გაჯერებულ შემტევ ფეხბურთს ათამაშებდა, მან კორექტივები შეიტანა ფიზიკურ მომზადებაშიც. სწორედ საკიმ შეძლო ინდივიდუალურად ძლიერი ფეხბურთელების ერთ გუნდად შეკვრა. გეგმა ”გადაჭარბებით” შესრულდა - სადებიუტო 1987–1988 წლების სეზონში მილანმა სერია ა მეთერთმეტედ მოიგო. მაშინ ჩემპიონატის ცხრილს მარადონას "ნაპოლი" ლიდერობდა, თუმცა პირველ წრეში სან-სიროზე როსონერიმ 4:1 გაანადგურა. საკიმ იცოდა, რომ მარადონა და კომპანია ბურთის გათამაშებით, მოკლე პასებით ეცდებოდნენ ტერიტორიული უპირატესობის მოპოვებას, ამიტომ მთავარი აქცენტი ბურთის ართმევაზე გააკეთა გადაიტანა. მით უფრო რომ გუნდში ე.წ. ვარდნების ისეთი დიდოსტატები ჰყავდა, როგორიც პაოლო მალდინი და ფრანკო ბარეზი იყვნენ. "ნაპოლისთვის" მოულოდნელი აღმოჩნდა "მილანის" აწყობილი თამაში. გულიტმა ერთი გოლი გაიტანა და ორი საგოლე პასი მიითვალა.[26]”
მეორე წრეში ჩემპიონატის დასრულებამდე 2 ტურით ადრე "ნაპოლისა" და "მილანის" დაპირისპირება სეზონის მთავარი მოვლენად იქცა -"მილანს" უშუალო კონკურენტზე ერთი ქულით მეტი ჰქონდა , ამიტომ ჩემპიონის ვინაობა, ფაქტობრივად, ამ მატჩში წყდებოდა. პირველი ტაიმი ფრედ 1:1 დასრულდა. მეორენახევარში კი "ნაპოლის" 80 ათასი გულშემატკივრის წინ ვირდისის ორი გოლსა და ვან ბასტენის კიდევ ერთი გაბრწყინებას, ნაპოლიმ მხოლოდ კარეაკას გოლით უპასუხა - "მილანმა" 3:2 მოიგო. მომდევნო ტურში საკის გუნდმა "იუვენტუსთან" ფრედ 0:0 ითამაშა, "ნაპოლიმ" კი "ფიორენტინასთან" წააგო. ბოლო მატჩი "კომოს" წინააღმდეგაც ფრედ 1:1 დაასრულეს, რაც საკმარისი აღმოჩნდა, იმისათვის რომ 9 წლიანი პაუზის შემდეგ როსონერის სკუდეტო მიეღო.[27]. აქედან დაიწყო მილანის ბატონობა იტალიურ და მსოფლიო ფეხბურთში.
სეზონის ბოლოს საკის მოთხოვნით გუნდს დაუბრუნდა ფრანკ რაიკარდი და ჰოლანდიური ტრიო - გულიტი, ვან ბასტენი, რაიკარდი შეიკრა. აღსანიშნავია ისიც, რომ 1988 წლის ”ფრანს ფუტბოლი” გამოკითხვაში პირველი საპატიო სამი ადგილი სწორედ ამ ჰოლანდილებმა დაიკავეს შემდეგი თანმიმდევრობით - ვან ბასტენი, გულიტი და რაიკარდი.
მომდევნო სეზონში საკიმ აქცენტი ევროპულ ტურნირებზე გააკეთა, 1988 წელს ჩემპიონთა თასის მნიშვნელოვანი შეხვედრა ნოემბერში "სტელა როსასთან" გამართეს. ანგარიში 0:1 იყო, მილანი უსახურ თამაშს ატარებდა. მოულოდნელად სტადიონზე ისეთი ნისლი ჩამოწვა, მატჩის გაგრძელება შეულძლებელი გახდა. ამიტომ შეხვედრა გადადეს. გადატანილ შეხვედრაში როსონერიმ ძირითადი დრო ფრედ 1:1 დაასრულა, პენალტების სერიაში კი 3:2 იმარჯვა და თასისთვის ბრძოლა განაგრძო.
შთამბეჭდავი გამოდგა ნახევარფინალური მატჩი მადრიდის "რეალის" წინააღმდეგ. სანტიაგო ბერნაბეუზე მატჩი ფრედ 1:1 დამთავრდა. იმ დროს "რეალი" მსოფლიო ფეხბურთის მწვევრვალზე იყო, ამიტომ ახლადაწყობილ გუნდთან ფრედ თამაში წაგებას უდრიდა. იმ შეხვედრაში მილანელთაგან საუკეთესო პაოლო მალდინი იყო, რომელიც მუდმივად მოძრაობდა და ბურთის მიღების საშუალებას არ აძლევდა მეტოქეს.
ყოველივე ამან დამატებითი ინტრიგა შემატა განმეორებით შეხვედრას, რომელიც სან-სიროზე გაიმართა. საკუთარ მოედანზე მილანელებმა 5:0 გაანადგურეს მადრიდელები. პირველი ტაიმის შემდეგ გუნდი შესვენებაზე სამბურთიანი ჰანდიკაპით გავიდა, ანჩელოტიმ რაიკარდმა და გულიტმა გიტანეს. მეორე ტაიმში კი ვან ბასტენმა და დონადონიმ უფრო სოლიდური გახადეს ანგარიში.
ბარსელონაში გამართულ ფინალში როსონერი ბუქარესტის სტიაუას შეხვდა. კატალონიაში როსონერის უამრავი გულშემატკივარი გაჰყვა და მთელი ქუჩები შავ-წითელ ფერებში აჭრელდა, რამაც დამატებითი სტიმული მისცა ფეხბურთელებს. სტადიონზეც მხოლოდ ეს ფერები დომინირებდა. "მილანმა" 1986 წლის ჩემპიონთა თასის მფლობელი 4:0 გაანადგურა. გულიტმა და ვან ბასტენმა ორ-ორი გოლი გაიტანეს. 24 წლის შემდეგ როსონერი ევროპული ფეხბურთის სათავეში მოექცა.
მილანის ისტორიაში პირველად ზაფხულში ევროპის სუპერ თასი აღმართეს, დეკემბერში კი ტოკიოში გამართულსაკონტინენტთაშორისო თასზე მეორედ იმარჯვეს. მილანელები კოლუმბიურ "ატლეტიკო ნასიონალს" დაუპირისპირდნენ. უკვე 120-ე წუთი მიმდინარეობდა და ყველა პენალტების შესრულებას ელოდა, როცა ჩიკო ევანიმ საჯარიმო დარტყმის შემდეგ "მილანმა" გაიტანა და კლუბს კიდევ ერთი ტიტული შესძინა.
მომდევნო სეზონში იტალიის ჩემპიონატში ცხრილის სათავეში იმყოფებოდა. მთავარი კონკურენტი კვლავ "ნაპოლი" იყო, რომელიც ფედაფეხ მისდევდა. ბოლოს წინა ტურში "ვერონას" წინააღმდეგ ითამაშეს. ამ შეხვედრაში მსაჯმა უცნაური გადაწყვეტილება მიიღო და მოედნიდან ერთდროულად გააძევა რაიკარდი, ვან ბასტენი, კოსტაკურტა და ზედ მწვრთნელი საკიც მიაყოლა. შემდეგ ვერონელის თამაშგარედან გატანილი გოლი ჩათვალა და მილანიც სკუდეტოს დაემშვიდობა.[28].
სერია ა-ში წარუმატებელი ასპარეზობის მიუხედავად "მილანი" ევროპულ ტურნირებზე კვლავ ლიდერის პოზიციას ინარჩუნებდა. 1990 წელს ჩემპიონთა ლიგა ზედიზედ მეორედ მოიგეს. ვენაში გამართულ ფინალში რაიკარდის გოლით "ბენფიკა" დაამარცხეს. ლიგას ევროპის სუპერ და საკონტინენტთაშორისო თასებიც დაუმატეს და სეზონი სამი ტიტულით დაასრულეს.[29].
მომდევნო წელს ჩემპიონთა თასის მეოთხედფინალში მარსელის "ოლიმპიკთან" სტადიონზე შუქი ჩაქრა, მილანელებმა, რომლებიც შეხვედრას აგებდნენ, თამაშის გაგრძელებაზე უარი განაცხადეს. უეფა-მ კი წაგებაში ჩაუთვალა და როსონერის დისკვალიფიკაციაც მისცა - გათამაშება დატოვა და ევროტურნირებიდან ერთი წლით მოიკვეთა.[30].”
მილანის განლაგება 1994 წლის ჩემპიონთა ლიგის ფინალის წინ
კაპელოს მილანი ევროპის 1992 წლის ჩემპიონატზე სკუადრა აძურა ვერ მოხვდა, ამიტომ საკის ნაკრებში უხმეს, მის ნაცვლად როსონერიში კი ფაბიო კაპელო მოვიდა. კაპელომ საკისგან განსხვავებით ფეხბურთელები მკაცრი სქემებისგან გაათავისუფლა და უფრო მეტი შემოქმედებითობის უფლება მისცა, ახალი მიზნები დაუსახა და "მილანი" უძლიერესი გუნდების სათავეში მოაქცია.
1991-1992 წლების სეზონში მილანმა "პერუჯას" რეკორდი გაიმეორა და სერია ა, 58 მატჩი წაუგებლად დაასრულა და სკუდეტოს კიდევ ერთხელ დაეუფლა[31]. ტიტული მომდევნო წელსაც დაიცვეს.
ჩემპიონთა ლიგის ფინალში კი შესანიშნავი შედეგით გავიდნენ - 10 მატჩიდან ყველა მოიგეს და მხოლოდ ერთი გოლი გაუშვეს, ჯგუფურ ეტაპზე "პსვ ეინდჰოვენის" ბრაზილიელმა თავდამსხმელმა რომარიომ შეძლო მილანელთა კარის აღება.
1993 წლის ფინალში იტალიელები მარსელის "ოლიმპიკს" დაუპირისპირდნენ, სადაც დამარცხდნენ, თუმცა მალე ფრანგები გარიგებულ მატჩებში დაადანაშაულეს და დასაჯეს. მათ ნაცვლად ევროპის სუპერთასსა და საკონტინენტაშორისო თასზე მილანმა იასპარეზა, თუმცა ტიტულის გარეშე დარჩა. სამაგიეროდ მოიგო იტალიის სუპერთასი.
იმ წელს ჰოლანდიური ტრიო გუნდიდან წავიდა, გულიტი კაპელოს ეჩხუბა და "სამპდორიაში" გადავიდა, რაიკარდი "აიაქსს" დაუბრუნდა, ვან ბასტენმა კი ტრავმა ვერაფრით მოირჩინა და კარიერა დაასრულა. მათ ნაცვლად ახალი ვარსკვლავები გაბრწყინდნენ - ჟან-პიერ პაპენი, სებასტიანო როსი, სტეფანო ერანიო, ზვონიმირ ბობანი, მარსელ დესაი და კრისტიან პანუჩი.
როსონერის ისტორიაში განსაკუთრებული ადგილი დაიკავა 1994-მა წელმა[32], იმ სეზონში "მილანმა" ზედიზედ მესამედ მოიგო იტალიის ჩემპიონატი, კაპელოს გუნდის ყველა რგოლი უმაღლესი დონის ფეხბურთელებით იყო დაკომპლექტებული, იმ დროის დაცვის ოთხეული ბარეზი—მალდინი - კოსტაკურტა - ტასოტი, ფეხბურთის ისტორიაში დღემდე საუკეთესო დაცვად ითვლება. სწორედ მათი წყალობით შავ-წითლების კარში გოლის გატანა წარმოუდგენელი იყო.
"მილანმა" ბრწყინვალედ ჩაატარა ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფური ეტაპი, ფინალში კი კრუიფის "ბარსელონას" დაუპირისპირდა. იმ დროს კატალონიურ კლუბს ”ოცნების გუნდსაც” უწოდნებდნენ. იტალიელებს დაცვაში დიდი დანაკლისი ჰქონდათ. დისკვალიფიკაციის გამო ფინალი კაპიტანმა ბარეზიმ და კოსტაკურტამ გამოტოვეს. სწორედ ამიტომ ბოლო წლების განმავლობაში პირველად "მილანი" ფავორიტად არ ითვლებოდა. თუმცა უკვე პირველი ტაიმის შემდეგ როსონერი მასაროს დუბლის წყალობით 2:0 იგებდა. მეორე ნახევარში სავიჩევიჩმა ულამაზესი გოლით ანგარიში სამამდე გაზარდა. მატჩს საბოლოო წერტილი კი მარსელ დესაიმ 58-ე წუთზე დასვა. მთელმა გუნდმა უმაღლეს დონეზე ითამაშა და ზღაპრული მატჩი აჩუქა გულშემატკივარს[33].
ჩემპიონთა ლიგის თასს იტალიის სუპერთასიც მიაყოლეს. "სამპდორიასთან" მატჩში ძირითადი დრო ფრედ 1:1 დასრულდა. მიხაილოვიჩმა პირველ ტაიმში გაიტანა, თასის მოპოვების შანსი "მილანმა" 85-ე წუთზე გულიტის გოლით შეინარჩუნა. პენალტების სერია კი უკეთ შავ-წითლებმა შეასრულეს და მათ სასარგებლოდ ანგარიში 4:3 დაფიქსირდა. [34]
1995 წლის თებერვალში ევროპის სუპერთასისთვის "მილანი" "არსენალს" დაუპირისპირდა, პირველი მატჩი ჰაიბერიზე ფრედ დასრულდა. სან-სიროზე გამართულ შეხვედრაში როსონერიმ მეტოქე 2:0 დაამარცხა. გოლები ბობანმა და მასარომ გაიტანეს[35]. ევროპის სუპერ თასი "მილანმა" მესამედ მოიგო. იმ წელს დაუფლა იტალიის სუპერ თასსაც.
კაპელოს გუნდი მომდევნო სეზონში უკვე არასტაბილურად თამაშობდა, მიუხედავად ამისა, ჩემპიონთა ლიგის ფინალში გასვლა მაინც მოახერხა, თუმცა "აიაქსთან" 0:1 დამარცხდა, ჰოლანდილებმა ანგარიშის გახსნა მატჩის ბოლოს მოახერხეს, პატრიკ კლუივერტმა ფრანკ რაიკარდის პასით გაიტანა.
ჩავარდნილი სეზონები
მომდევნო სეზონში "მილანი" კიდევ ერთხელ გახდა იტალიის ჩემპიონი, მაშინ უკვე ჟორჟ ვეა ბრწყინავდა. 1996 წელს სეზონის ბოლოს კაპელო გუნდიდან წავიდა და ჩავარდნაც დაიწყო. როსონერიმ ლიდერის პოზიციები დათმო. მთავარ მწვრთნელად ურუგვაელი ოსკარ ტაბარესი დაინიშნა, თუმცა მისი მუშაობა იტალიურ გუნდში მხოლოდ 5 თვეს გაგრძელდა, შემდეგ კვლავ არიგო საკი დააბრუნეს,მაგრამ ამან შედეგი ვერ გამოიღო.
მომდევნო სეზონში მთავარი მწვრთნელს პოსტი კვლავ კაპელოს ანდეს. ვერც მან უშველა კლუბს. 1997-1998 წლებში "რომასთან" 0:5 წააგეს, "პარმასთან" მხოლოდ ქულის აღება შეძლეს და "ფიორენტინასთან" 0:2 დათმეს შეხვედრა. კლუბიც საერთოდ ევროტურნირებს მიღმა დარჩა.[36][37]. ამ ფაქტმა გულშემატკივართა დიდი უკმაყოფილება გამოიწვია და მათი აგრესია ფეხბურთელებზეც გადავიდა. აშკარა იყო, რომ "მილანის" დიდების ერა დასრულდა. საფეხბურთო კარიერა დაასრულეს მაური ტასოტიმ და ფრანკო ბარეზიმ, ამ უკანასკნელმა კაპიტნის სამკლაური პაოლო მალდინის გადასცა.
კლუბში არსებული სიტუაციის მიუხედავად, ხელმძღვანელობას გუნდიდან არც ერთი ფეხბურთელი არ გაუშვია, თანამდებობა მხოლოდ კაპელოს დაატოვებინეს და მის ნაცლად ძაკერონი დანიშნეს. მან ცვილებები შეიტანა სათამაშო სქემაში. განაპირა მცველებს მეტი თავისუფლება მიანიჭა და თავდამსხმელების დახმარებაც დაავალა. ამიტომ უკანა ხაზის მოთამაშეები ხშირად აკეთებდნენ საგოლე გადაცემებს. შეტევა უფრო მასობრივი გახდა. ასეთი მიდგომით სეზონის მეორე ნახევარში "მილანი" ცხრილის სათავეში მყოფ რომის "ლაციოს" დაეწია, ბოლო ტურში აართვა ტიტული და მე-16 სკუდეტო მოიპოვა[38]. თუმცა ეს გამონათებას უფრო ჰგავდა, ვიდრე ახალი წარმატებული სერიის დაწყებას. ძაკერონიმ პოსტი მალე დატოვა. რამდენიმე სპეციალისტის გამოცვლის შემდეგ გუნდი კარლო ანჩელოტის ჩააბარეს.
2003 წლის ჩემპიონთა ლიგის ფინალი 2002-2003 ანჩელოტისთან ერთად მილანმა მნიშვნელოვანი ტრანსფერები განახორციელა და ფაქტობრივად ახალი გუნდი შექმნა. მოვიდნენ ჯენარო გატუზო, ანდრეი შევჩენკო, ალესანდრო ნესტა, ფილიპო ინძაგი, ანდრეა პირლო და კახა კალაძე. ანჩელოტის მწვრთნელობის დროს ახალი ერა დაიწყო „მილანში".
კლუბი სტაბილურად ასპარეზობდა ჩემოპინთა ლიგის 2002–2003 წლების გათამაშებაში. ნახევარფინალში მილანური დერბი გაიმართა, რამაც დამატებითი ინტრიგა შესძინა გათამაშებას. მთელი მსოფლიოს ფეხბურთის მოყვარულთა ყურადღება სან-სიროსკენ იყო მომართული. თამაში დაძაბული გამოდგა და უგოლოდ დასრულდა. განმეორებით შეხვედრაში ანგარიში ანდრეი შევჩენკომ გახსნა.მარტინსმა გაათანაბრა და საბოლოოდ ეს შეხვერადც ფრედ 1:1 დასრულთა. ეს ანგარიში "მილანისთვის" ფინალში მოსახვერდად საკმარისი აღმოჩნდა, რადგან ბოლო შეხვედრაში მას სტუმრის სტატუსი ჰქონდა.
მეორე ფინალისტი ტურინის "იუვენტუსი" გახდა, მათ ნახევარფინალში ვარსკვლავებით დახუნძლული მადრიდის "რეალი" დაამარცხეს. იტალიურ ფინალში, რომელიც მანჩესტერში "ოლდ ტრაფორდის" სტადიონზე გაიმართა, მატჩის ძირითადი და დამატებითი დრო ფრედ დამთავრდა, შევჩენკოს მიერ გატანილი გოლი მსაჯმა არ ჩათვალა. პენალტების სერიაში დიდამ მონტეროსა და ძალაიეტას დარტყმული მოიგერია, ააცილა ტრეზეგემ. კალაძესა და ზეედორფს კი ჯანლუიჯი ბუფონმა აუღო. გადამწყვეტი დარტყმა ანდრეი შევჩენკომ შეასრულა. საბოლოოდ 3:2 და მილანმა დიდი ხნის შესვენების შემდეგ ყველაზე პრესტიჟული ტიტული კიდევ ერთხელ მოიპოვა. პაოლო მალდინიმ კაპიტნის რანგში პირველად ასწია თასი[39].
იტალიის თასის ფინალში კი "რომას" დაუპირისპირდნენ. მილანელებმა 4:1 დაამარცხეს რომაელები და კლუბი კიდევ ერთი ტიტულით გაამდიდრეს.
იმავე სეზონში მილანმა კიდევ ერთი ევროპული თასი აღმართა. ევროპის სუპერთასზე უეფა-ს თასის გამარჯვებული „პორტუ" დაამარცხა. გამარჯვების გოლი კვლავაც უკრაინელმა ფორვარდმა გაიტანა[40] . შევჩენკო შესანიშნავ სეზონს ატარებდა და კლუბის რიგებს კიდევ ერთი "ოქროს ბურთის" მფლობელი შეემატა.
ახალ სეზონს „მილანი" ახალი ფეხბურთელით შეხვდა, შავ-წითელი მაისური ახალგაზრდა ბრაზილიელმა ნახევარმცველმა კაკამ მოირგო. როსონერის ხელმძღვანელობა ფეხბურთელებს პერსპექტივაზე გათვლით იშვიათად ყიდულობს, ამ შემთხვევაში გამონაკლისი დაუშვეს და სრულიად უცნობი მოთამაშე "სან პაულოდან" გადმოიყვანეს. თუმცა კაკამ მასზე გაცემული ავანსები გაამართლა და კლუბის ნამდვილ ლიდერად იქცა, მოგვიანებით "ოქროს ბურთი" მანაც მიიღო[41] .
2004 წელს "მილანმა" იტლიის ჩემპიონატი მოიგო, ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფური ეტაპი წარმატებით გაიარა და გათამაშების უპირველეს ფავორიტადაც ითველბოდა, თუმცა მოულოდნელად მეოთხედფინალში "დეპორტივოთან" დიდი ანგარიშით დამარცხდა.[42].
დიდა, 2005 წლის დერბი 2004-2005
როსონერის კარგი სტარტი ჰქონდა 2004–2005 წლების სეზონში – გუნდმა მოიგო იტალიის სუპერთასი. კარგად თამაშობდა როგორც სერია ა-ში, ისე ჩემპიონთა ლიგაზე. მეოთხედფინალში მილანური დერბი გაიმართა. "მილანი"-"ინტერის" ეს დაპირისპირება სკანდალური გამოდგა.
პირველი მატჩი "მილანს" ჰქონდა მოგებული 2:0, საპასუხო შეხვედრაშიც ანგარიში მილანელმა ანდრეი შევჩენკომ გახსნა, მეორე ტაიმში ესტებან კამბიასომ გაათანაბრა. თუმცა გერმანელმა მსაჯმა მარკუს მერკმა გატანილი გოლი არ ჩათვალა და უხეში თამაშისთვის არგენტინელი გააფრთხილა კიდეც, რამაც "ინტერის" გულშემატკივრების აღშფოთება გამოიწვია და მინდორზე ათასგვარი ნივთის სროლა დაიწყეს. ანთებული მაშხალები კი "მილანის" მეკარე დიდას მოხვდა თავში. მან თამაშის გაგრძელება ვეღარ შეძლო და აბიატიმ შეცვალა.
ნახევარი საათის შემდეგ ფეხბურთელები კვლად დადგნენ ერთმანეთის პირისპირ თამაშის გასაგრძელებად. მაგრამ მატჩი მაინც ვერ დასრულდა, "ინტერის" გულშემატკივრებმა კვლავ დაიწყრს ნივთების სროლა, მერკმა კი თამაში საბოლოოდ შეწყვიტა. დიდამ პირველი ხარისხის დამწვრობა მიიღო, თუმცა არც ერთი მატჩის გამოტოვრება არ დასჭირვებია.[43].
საქმე უეფას სადისციპლინო კომისიამ - 200 000 ევროთი დააჯარიმა. გარდა ამისა, ნერაძურის 0:3 წაგება ჩაეთვალა და ჩემპიონთა ლიგის მომდევნო 4 საშინაო მატჩის ცარიელი ტრიბუნების წინ ჩატარება დაევალა. ორი მატჩის ჯამში "მილანმა" 5:0 მოიგო და შემდეგ ეტაპზე გავიდა.
ნახევარფინალში მილანმა „პსვ" 2:0 დაამარცხა, გოლები შევჩენკომ და ტომასონმა გაიტანეს, ფინალში კი „ლივერპულს" შეხვდნენ.
სტამბულში ათათურქის სტადიონზე გამართული 2005 წლის ფინალი საუკეთესო ფინალების რიცხვში შევიდა, თუმცა მილანელებს კოშმარად ახსოვთ. ანგარიში 58-ე წამზე გაიხსნა - ფინალის ყველაზე სწრაფი გოლი პაოლო მალდინიმ გაიტანა. პირველი ტაიმის შემდეგ "მილანი" სამბურთიანი უპირატესობით გავიდა შესვენებაზე კაპიტნის გოლს ერნან კრესპომ კიდევ ორი გოლი დაუმატა. რადიკალურად განსხვავებული გამოდგა მეორე ტაიმი, მატჩი ახალი განახლებული იყო, რომ "ლივერპულის" კაპიტანმა სტივენ ჯერარდმა გაიტანა, შემდეგ შმიცერმა და ალონსომ ანგარიში გაათანაბრეს. პენალტების სერიაში კი ინგლისელებმა იმარჯვეს. გადამწყვეტი დარტყმა ორი წლის წინანდელივით ანდრეი შევჩენკომ შეასრულა, თუმცა ამჯერად ვერ გაიტანა.[44].
რაც შეეხება სერია ა-ს, მთელი სეზონის განმავლობაში სკუდეტოსთვის "მილანი" და "იუვენტუსი" იბრძოდნენ, თუმცა ურთიერთშეხვედრაში იუვემ იმარჯვა და როსონერი უტიტულოდ დარჩა.
მომდევნო ორი სეზონი ნამდვილი ჩავარდნა იყო, ყველაფერთან ერთად "მილანი" დასაჯეს, 8 ქულა ჩამოართვეს და ჩემპიონთა ლიგას ერთი წლით დაემშვიდობა. ამის მიზეზი კი იტალიურ ფეხბურთში მომხდარი სკანდალი იყო[45]
2006-2007
2007 წლის ჩემპიონთა ლიგის ფინალი
„მილანმა" მძიმედ დაიწყო 2006-2007 წლების სეზონი, გუნდში აშკარად პრობლემები იყო. ჩემპიონთა ლიგაზეც არცთუ სტაბილურად გამოიყურებოდა, ჯგუფურ ეტაპზე "აეკთან" წააგო, "ლილისთან" კი ფრედ ითამაშა. თუმცა უკვე ფლეიოფიდან ძველებურად ათამაშდა - მერვედფინალში "სელტიკის" ბარიერი ადვილად გაიარა, მეოთხედფინალში "მიუნხენის |ბაიერნს" ორი მატჩის ჯამში 4:2 მოუგო, ნახევარფინალში შესანიშნავი მატჩები ჩაატარა "მანჩესტერის" წინააღმდეგ. მაშინ ეს თამაში ორი ახალი ვარსკვლავის კაკასა და რონალდუს პირად დაპრისპირებად იქცა, რადგან ოქროს ბურთის მფლობელის ბედი ამ ორ ფეხბურთელს შორის უნდა გარკვეულიყო. "მილანმა" ორი მატჩის ჯამში 6:2 გაანადგურა ინგლისური გუნდი. კაკამ კი ორივე შეხვედრაში გაიტანა, ოლდ ტრაფორდზე დუბლი შეასრულა, სან-სიროზე კი ანგარიში გახსნა.
ორი წლის წინანდელი ფინალი 2007 წელსაც განმეორდა. ლიგის თასისთვის ბოლო მატჩში კვლავ "მილანი" და "ლივერპული" იბრძოდნენ. იტალიელებმა რევანშის აღება შეძლეს, ფილიპო ინძაგიმ დუბლი შეასრულა, რასაც ინგლისელებმა მხოლოდ კიუიტის გოლით უპასუხეს. ყველაზე პრესტიჟული ტიტული ამჯერად მილანელებს დარჩათ, პაოლო მალდინიმ კი ეს თასი მეხუთედ მოიგო.[46].
სეზონის დასაწყისში ძნელად თუ ვინმე წარმოიდგენდა "მილანის" ამ გაბრწყინებას, თუმცა ლიგის თასს ევროპის სუპერ თასიც ზედ დაურთეს, ესპანურ 'სევილიას" 3:0 მოუგეს, თუმცა დიდად არ უზეიმიათ, ეს ყველაზე სევდიანი ფინალი იყო, ამ ტურნირის ისტორიაში. საქმე იმაშია რომ ცოტა ხნით ადრე "სევილიას" ახალგაზრდა მოთამაშე ანტონიო პუერტა ტრაგიკულად გარდაიცვალა, ამიტომ მთელი შეხვედრა მას მიეძღვნა.
იმ სეზონის ჩემპიონთა ლიგის გალა დაჯილდოება მთლიანად მილანელებმა დაიპყრეს - საუკეთსო მცველი მალდინი გახდა, ნახევარმცველი -ზეედორფი, ხოლო კაკა სეზონის ბომბარდირი, საუკეთესო თავდამსხმელი და სასარგებლო მოთამაშე გახდა.[47].
დეკემბერში "მილანმა" მსოფლიო საკლუბო ჩემპიონატზე იასპარეზა და ეს ტურნირი პირველად მოიგო. ფინალში იტალიელებმა ბრაზილიური "ბოკა ხუნიორსი" დაამარცხეს.
ახალი კრიზისი
მომდვნო 2007-2008 წლების სეზონი იმით გამოირჩა, რომ "მილანმა" იტალიის ჩემპიონატში მხოლოდ მეხუთე ადგილი გაიკავა და ჩემპიონთა ლიგაზე ასპარეზობის უფლება დაკარგა[48], ცხადი იყო რომ კლუბში ახალი კრიზისი იწყებოდა, რაც უფრო ნათლად მომდევნო სეზონში გამოჩნდა. მართალია, კლუბში უკვე მოსული იყო რონალდინიო, მაგრამ ამან "მილანს" ვერ უშველა. 2009 წელს სეზონის დასრულების შემდეგ როსონერიმ კაკა "რეალს" მიჰყიდა, მიზეზად კი ფინანსური პრობლემები დაასახელა, საფეხბურთო კარიერა დაასრულა პაოლო მალდინიმ, რომელმაც გუნდში 25 სეზონი ჩაატარა. კაპიტნის სამკლაური კი მასიმო ამბროზინიმ ჩაიბარა. „ჩელსიში" გადავიდა კარლო ანჩელოტიც, მის ნაცვლად კი მთავარი მწვრთნელის პოსტი გამოუცდელმა ლეონარდომ ჩაიბარა.
2009–2010 წლებში გუნდმა არასტაბილურად იასპარეზა, ვერ მოიგო გადამწყვეტი შეხვედრები ჩემპიონატის ფავორიტებთან; ჩემპიონთა ლიგას მერვედფინალიდან გამოეთიშა - "მანჩესტერთან" სამარცხვინო ანგარიშით წააგო, ინგლისელებმა ორი მატჩის ჯამში 7:2 მოუგეს[49][50]. "მილანს" საკადრო პრობლემებიც აწუხებდა, რამაც გულშემატკივართა დიდი გაღიზიანება გამოიწვია. გუნდმა სეზონი უტიტულოდ დაასრულა.
ახალ სეზონს გუნდი გადახალისებული შემადგენლობით შეხვდა. მთავარ მწვრთნელად მასიმილიანო ალეგრი დაინიშნა. "მილანი" დატოვეს დიდამ და კალაძემ, მათ ნაცვლად კლუბში მოვიდნენ მარკო ამელია, რობინიო, კევინ-პრინს ბოატენგი, ანტონიო კასანო, მარკ ვან ბომელი, სოკრატის პაპასტატოპულოსი. თუმცა როსონერის მთავარი შენაძენი ზლატან იბრაჰიმოვიჩი გახდა, რომელიც ბარსელონადან იჯარით გადმოვიდა.[51].
გუნდმა ჩემპიონთა ლიგაზე ასპარეზობას მერვედფინალიდან გამოეთიშა. სან-სიროზე ტოტენჰემთან 0:1 წაგება გადამწყვეტი გამოდგა [52]. განმეორებით მატჩი, რომელიც ინგლისში ჩატარდა, გოლების გარეშე დასრულდა, რამაც შემდეგ ეტაპზე ასპარეზობის უფლება ტოტენჰემს მისცა.
ლიგისგან განსხვავებით შიდა ჩემპიონატში წარმატებულად იასპარეზეს. შვიდწლიანი შესვენების შემდეგ, 2011 წელს მილანმა სერია მოიგო და სკუდეტოს დაეუფლა. გუნდმა ტიტული ჩემპიონატის დასრულებამდე ორი ტურით ადრე რომასთან გასვლით მატჩში მოიპოვა. ის შეხვედრა ფრედ 0:0 დასრულდა, თუმცა ეს შედეგი საკმარისი აღმოჩნდა ტიტულის მისაღებად[53].
რაც შეეხება იტალიის თასს, მილანმა ნახევარფინალამდე მიაღწია, იქ პალერმოს დაუპირისპირდა და ორი მატჩის ჯამში 3:4 წააგო[54].
სეზონის დასრულებისთანავე სპორტული პრესა ტრანსფერებზე ალაპარაკდა, თუმცა დადასტურებული მხოლოდ ერთი ფაქტია. მომდევნო სეზონიდან მილანი ანდრეა პირლოს გარეშე იასპარეზებს. იტალიელმა ნახევარმცველმა კლუბი ხელმძღვანელობასთან ფინანსური საკითხების შეუთანხმებლობის გამო დატოვა და იუვენტუსში გადავიდა.
მილანის საუკუნოვანი იუბილე
1999 წელს „მილანმა" საუკუნოვანი იუბილე იზეიმა და გულშემატივართა გამოკითხვის საფუძველზე ყველა დროის უძლიერესი მილანელები გამოავლინეს. საუკუნის გუნდი ასე გამოიყურება:
მეკარე: ფაბიო კუდიჩინი
მცველები: კარლ-ჰაინც შნელინგერი, ფრანკო ბარეზი, ჯოვანი ტრაპატონი, პაოლო მალდინი
ნახევარმცველები: რობერტო დონადონი, ფრანკ რაიკარდი, კრუტ ჰამრინი, ჯანი რივერა
თავმდამსხმელები: მარკო ვან ბასტენი, გუნარ ნორდალი
მილანის ყველა დროის საუკეთესო მოთამაშედ ფრანკო ბარეზი დასახელდა, მას მოსდევენ ჯანი რივერა (ევროპის 1969 წლის საუკეთესო მოთამაშე), მარკო ვან ბასტენი (ევროპის 1988,1989, 1992 წლების საუკეთესო მოთამაშე), გუნარ ნორდალი (ყველა დროის საუკეთესო ბომბარდირი) და პაოლო მალდინი („მილანის" კაპიტანი, ყველაზე მეტი ოფიციალური მატჩი აქვს ჩატარებული).
საუკეთესოები დაასახელეს ამპლუების მიხედვითაც; საუკუნის საუკეთესო მეკარე ფაბიო კუდიჩინი გახდა, საუკეთესო მცველი ფრანკო ბარეზი, საუკეთესო ნახევარმცველი ჯანი რივერა, მარკო ვან ბასტენი კი საუკეთესო თავდამსხმელი გახდა. საუკუნის მწვრთნელად კი ნერიო როკო აღიარეს.[55].
ეკიპირება 
მილანის ფორმები 1899–2008 წლებში მილანის პირველი კაპიტანი ასევე ინგლისელი ჰერბერტ კილპინი იყო. მასვე ეკუთვნის მაისურის დიზაინი - შავ-წითელი ვერტიკალური ზოლები, ტრუსების ფერად კი თეთრი აირჩია.[56] წლების განმავლობაში ზოლები ვიწროვდებოდა ან პირიქით, თუმცა მთლიანობაში არ შეცვლილა. ამის გამო მიიღო ზედმეტსახელი „როსონერი", რაც ქართულად შავ-წითელს ნიშნავს.
გერბის შექმნაც კილპინის სახელთანაა დაკავშირებული. მისი ინივიატივით კლუბის ემბლემად ლომბარდიის მხარის გერბი — თეთრ ფონზე წითელი ჯვარი დარჩა, რაც დღევანდელ ვარიანტშიცაა შემორჩენილი. ოვალი მარცხენა მხარე კლუბის ფორმის ფერებშია შეღებილი, მარჯვნივ ლომბარდიის გერბია, ზევით მილანის აბრევიატურა, ქვემოთ კი დაარსების წელი.
2010 წლიდან „მილანს" ფორმაზე Fly Emirates აწერია.
სტადიონი მილანი საშინაო მატჩებს ჯუზეპე მეაცას სახელობის სტადიონზე ატარებს, რომელსაც მეორენაირად სან-სიროს ეძახიან. სტადიონი ოფიციალურად 1926 წლის 19 სექტემბერს გაიხსნა. იგი ვია დე პიკოლომინის N5–შია განთავსებული. სან-სირო გარეუბანი იყო, სადაც არენა ააშენეს, ამიტომ თავიდან სწორედ ეს სახელი ეწოდა. სტადიონზე განლაგებული იყო ოთხი ერთმანეთისაგან დაშორებული ტრიბუნა, რომელიც მხოლოდ 35 000 ადამიანზე იყო გათვლილი.
უკვე 1947 წლიდან, სტადიონი მეორე მილანური კლუბის, „ინტერის" საშინაო არენა გახდა (მანამდე „არენა ნაპოლეონიკზე" თამაშობდა). „ნერაძური" თავიდან იჯარას იხდიდა, თუმცა შემდეგ სტადიონის თანამფლობელი გახდა.
1980 წლის 3 მარტს სტადიონის შესასვლელთან ინტერის ლეგენდარული ფეხბურთელის, ჯუზეპე მეაცას ქანდაკება დაიდგა და მისი სახელი ეწოდა. სტადიონმა მნიშვნელოვანი რეკონსტრუქცია ორჯერ განიცდა და დღეს 85 700 კაცს იტევს.[57].
საწვრთნელი ბაზა 
მილანელო მილანელო მილანის სამწვრთნელო ბაზა და მსოფლიოს ერთერთი საუკეთესო სამედიცინო ცენტრია.
ცენტრი 16 ჰექტარზე შუაგულ ტყეშია გაშენებული, ქალაქის ცენტრიდან 50 კილომეტრის დაშორებით. ბაზაზე 6 საფეხბურთო მოედანია, ამას პლიუს 2 პატარა ხელოვნურსაფარიანი მოედანი. 1200 მეტრიანი სარბენი ბილიკი ხელოვნური ტბის გარშემოა გნთავსებული. შენობა შეიცავს ფეხბურთელთა საცხოვრებლებს, პრეს ცენტრის ოთახებს, რესტორნებს, სატრენაჟორო დარბაზებს, ბარებს, სტუმართა მისაღებებს, საკონფერენციო ოთახებს.[58]
მილანელოზე გამართული ვარჯიშები ხშირად პირდაპირ ეთერში გადაიცემა. მილანის გარდა ამ სამწვრთნელო ბაზით იტალიის ნაკრებიც სარგებლობს. მსოფლიოსა და ევროპის ჩემპიონატზე ასპარეზობამდე, სკუადრა აძურა სწორედ აქ ემზადება.
ტიტულები
იტალიის ჩემპიონი: 18
1901, 1906, 1907, 1950-51, 1954-55, 1956-57, 1958-59, 1961-62, 1967-68, 1978-79,
1987-88, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1998-99, 2003-2004, 2010-2011
იტალიის თასი: 5
1966-67, 1971-72, 1972-73, 1976-77, 2002-03
იტალიის სუპერ თასი: 5
1988, 1992, 1993, 1994, 2004
ჩემპიონთა ლიგის გამარჯვებული: 7
1962-63, 1968-69, 1988-89, 1989-90, 1993-94, 2002-03, 2006-07
თასების მფლობელთა თასი: 2
1967-68, 1972-73
უეფა-ს სუპერ თასი: 5
1989, 1990, 1994, 2004, 2007
საკონტინენტთაშორისო თასი/საკლუბო მსოფლიო ჩემპიონატი: 4
1969, 1989, 1990, 2007
მოთამაშეები შემადგენლობა 2011 წლის 29 იანვრისთვის[59]ნომერი პოზიცია მოთამაშე
1 მეკარე მარკო ამელია
4 ნახევარმცველი მარკ ვან ბომელი
5 მცველი ფილიპ მექსესი
7 თავდამსხმელი ალეშანდრე პატო
8 ნახევარმცველი ჯენარო გატუზო (ვიცე-კაპიტანი)
9 თავდამსხმელი ფილიპო ინძაგი
10 ნახევარმცველი კლარენს ზეედორფი
11 თავდამსხმელი ზლატან იბრაჰიმოვიჩი
13 მცველი ალესანდრო ნესტა
14 ნახევარმცველი როდნი სტრასერი
16 ნახევარმცველი მატიო ფლამინი
17 მცველი მასიმო ოდო
19 მცველი ჯანლუკა ძამბროტა
20 ნახევარმცველი იგნასიო აბატე
23 ნახევარმცველი მასიმო ამბროზინი (კაპიტანი)
ნომერი პოზიცია მოთამაშე
25 მცველი დანიელე ბონერა
27 ნახევარმცველი კევინ-პრინს ბოატენგი
28 მცველი ურბი ემანუელსონი
30 მეკარე ფლავიო რომა
32 მეკარე კრისტიან აბიატი
33 მცველი ტიაგო სილვა
70 ნახევარმცველი რობინიო
76 მცველი მარიო იეპესი
77 მცველი ლუკა ანტონინი
92 თავდამსხმელი სტეფან ელ შაარავი
99 თავდამსხმელი ანტონიო კასანო
- მცველი ტაიე ტაივო
- თავდამსხმელი ალბერტო პალოსკი
- თავდამსხმელი ჯანმარკო ზიგონი
უფრო მეტი ინფორმაციისთვის იხილეთ მილანი (საფეხბურთო კლუბი) 2010–11 სეზონი
[რედაქტირება]
იჯარით წასული ფეხბურთელებინომერი პოზიცია მოთამაშე
მეკარე ფერდინანდო კოპოლა („ტორინოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მეკარე ანტონიო დონარუმა („გუბიოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მეკარე ფილიპო პერუჩინი („ლეკოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი მიჩელანჯელო ალბერტაცი („ხეტაფეში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი დიდაკ ვილა („ესპანიოლში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი მატეო დარმიანი („პალერმოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი სიმონე რომანიოლი („პესკარაში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი ანდრეა დე ვიტო („ფოჯაში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი ემანუელე ვანგი („სერენიოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი მატეო ბრუსკაჯინი („გროსეტოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
მეკარე მატია მაჯიონი („მონცაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
მეკარე მიკაელ მისკიევიჩი („კროჩიატი ნოჩეტოში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი მატეო ბარბინი („საჩილეზეში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი კრისტიან დამინუტა („ლ'აკვილაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი მარკუს დინიზი („ეუპენში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი ლუკა მერეგალი („პავიაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
მცველი ბრუნო მონტელონგო („ბოლონიაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
ნომერი პოზიცია მოთამაშე
ნახევარმცველი ჯანმარკო კონტი („ფანოში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
ნახევარმცველი ატილა ფილკორი („ტრიესტინაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
ნახევარმცველი ჰარმონი იკანდე („ექსტრამადურაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
ნახევარმცველი ჯოვანი სკამპინი („პოგიბონსში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი დომინიკ ადია („პარტიზანში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი პიერ აუბამეიანგი („სენტ-ეტიენში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი დავიდე დი ჯენარო („პადოვაში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი ანდრეა სკენეტი („პრატოში" 2011 წლის 30 ივნისამდე)
ნახევარმცველი ალექსანდრ მერკელი („ჯენოაში" 2012 წლის ივნისამდე)
თავდამსხმელი ჯაკომო ბერეტა („ჯენოაში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი სიმონე ვერდი („ტორინოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი ნამდი ოდუამადი („ტორინოში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
თავდამსხმელი ანდრეა განცი („ჯენოაში" 2012 წლის 30 ივნისამდე)
ახალგაზრდები
პრიმავერას და ახალგაზრდული გუნდების სანახავად იხილეთ მილანი პრიმავერა (საფეხბურთო კლუბი). კლუბის ამჟმინდელი ხელმძღვანელობაპრეზიდენტი თავისუფალია
ვიცე-პრეზიდენტი ადრიანო გალიანი
სპორტული დირექტორი არიედო ბრაიდა
ახალგაზრდული დეპარტამენტის უფროსი ფილიპო გალი
მთავარი მწვრთნელი მასიმილიანო ალეგრი
მწვრთნელის თანაშემწე მაურო ტასოტი
მეკარეთა მწვრთნელი ვალერიო ფიორი, მარკო ლენდუჩი
ფიზიკური მომზადების მწვრთნელი დანიელე ტოგნაჩინი რეკორდები
ჩატარებული მატჩებიყველაზე მეტი თამაში ყველა შეჯიბრებაში: პაოლო მალდინი, 902.
ყველაზე მეტი თამაში იტალიის ლიგაში: პაოლო მალდინი, 647.
ყველაზე მეტი თამაში იტალიის თასზე: ფრანკო ბარეზი, 97.
ყველაზე მეტი თამაში ევროპულ შეჯიბრებებზე: პაოლო მალდინი, 168.
ყველაზე ახალგაზრდა ფეხბურთელი პირველ გუნდში: პაოლო მალდინი, 16 წლის და 208 დღის („უდინეზეს" წინააღმდეგ 1985 წლის 20 იანვარს).
ყველაზე ასაკოვანი ფეხბურთელი პირველ გუნდში: ალესანდრო კოსტაკურტა, 41 წლის და 25 დღის („უდინეზეს" წინააღმდეგ 2007 წლის 19 მაისს).
ყველაზე მეტი გატარებული დრო გუნდში: პაოლო მალდინი, 24 წელი და 132 დღე (1985 წლის 20 იანვრიდან 2009 წლის 31 მაისამდე).
ყველაზე მეტი გამოსვლა
ნომერი პოზიცია მოთამაშე
1. მცველი პაოლო მალდინი (902 თამაში)
2. მცველი ფრანკო ბარეზი (719 თამაში)
3. მცველი ალესანდრო კოსტაკურტა (663 თამაში)
4. ნახევარმცველი ჯანი რივერა (658 თამაში)
5. მცველი მაურო ტასოტი (583 თამაში)
6. ნახევარმცველი ჯენარო გატუზო (447 თამაში)
7. ნახევარმცველი მასიმო ამბროზინი (428 თამაში)
8. მცველი ანჯელო ანკილეტი (418 თამაში)
9. მცველი ჩეზარე მალდინი (412 თამაში)
10. მცველი დემეტრიო ალბერტინი (408 თამაში)
გოლებიყველაზე მეტი გოლი ყველა შეჯიბრებაში: გუნარ ნორდალი, 221.
ყველაზე მეტი გოლი იტალიის ლიგაში: გუნარ ნორდალი, 210.
ყველაზე მეტი გოლი იტალიის თასზე: ფილიპო ინძაგი, 43.
ყველაზე მეტი გოლი ერთ სეზონში: გუნარ ნორდალი, 38 (1950-1951 წლების სეზონის განმავლობაში)
ყველაზე მეტი თამაში გოლის გატანის გარეშე (მეკარის გარდა): ლუიჯი პერვერსი, 341.
ყველაზე ახალგაზრდა გოლის გამტანი: ჯანი რივერა. 17 წლის და 80 დღის („იუვენტუსის" წინააღმდეგ, 1960 წლის 6 ნოემბერს).
ყველაზე ასაკოვანი გოლის გამტანი: ალესანდრო კოსტაკურტა, 41 წლის და 25 დღის („უდინეზეს" წინააღმდეგ, 2007 წლის 19 მაისს).
საუკეთესო ბომბარდირები 
გუნარ ნორდალი
ნომერი პოზიცია მოთამაშე
1. თავდამსხმელი გუნარ ნორდალი (221 გოლი, 268 თამაში)
2. თავდამსხმელი ანდრეი შევჩენკო (175 გოლი, 322 თამაში)
3. თავდამსხმელი ჯანი რივერა (164 გოლი, 658 თამაში)
4. თავდამსხმელი ჟოზე ალტაფინი (161 გოლი, 248 თამაში)
5. თავდამსხმელი ალდო ბოფი (131 გოლი, 187 თამაში)
6. თავდამსხმელი ფილიპო ინძაგი (125 გოლი, 290 თამაში)
7. თავდამსხმელი მარკო ვან ბასტენი (124 გოლი, 201 თამაში)
8. თავდამსხმელი ჯუზეპე სანტაგოსტინო (106 გოლი, 236 თამაში)
9. თავდამსხმელი პიერინო პრატი (102 გოლი, 209 თამაში)
10. თავდამსხმელი ლუი ვან ჰეგი (97 გოლი, 88 თამაში)
გაუქმებული ნომრებინომერი მოთამაშე პოზიცია „მილანის" კარიერა
დებიუტი ბოლო თამაში
3 პაოლო მალდინი მცველი 20 ივნისი, 1985 31 მაისი, 2009
6 ფრანკო ბარეზი მცველი 23 აპრილი, 1978 1 ივნისი, 1997 კაპიტნები 
პაოლო მალდინი – მილანის კაპიტანი 1997–2009 წლებში
ჰერბერტ კილპინი 1899–1907
ჯეროლამო რადიჩე 1908–1909
გუიდო მოდა 1909–1910
მაქს ტობიასი 1910–1911
ჯუზეპე რიცი 1911–1913
ლუის ვან ეჯი 1913–1915
მარკო სალა 1915–1916
ალდო ჩევენინი 1916–1919
ალესანდრო სკარიონი 1919–1921
ჩეზარე ლოვატი 1921–1922
ფრანჩესკო სოლდერა 1922–1924
პიეტრო ბროინძინი 1924–1926
ჯიანანჯელო ბარზანი 1926–1927
აბდონ სგარბი 1927–1929
ალესანდრო სკიენონი 1929–1930
მარიო მანოცი 1930–1933
მარიო მანოცი 1930–1933
კარლო რიგოტი 1933–1934
ჯუზეპე ბონიცონი 1934–1936
ლუიჯი პერვერსი 1936–1939
ჯუზეპე ბონიცონი 1939–1940 ბრუნო არკარი 1940–1941
ჯუზეპე მეაცა 1941–1942
ჯუზეპე ანტონინი 1942–1944
პაოლო ტოდესკინი 1944–1945
ჯუზეპე ანტონინი 1945–1949
ანდრეა ბონომი 1949–1952
კარლო ანოვაცი 1952–1953
ომერო ტონიონი 1953–1954
გუნარ ნორდალი 1954–1956
ნილს ლიდჰოლმი 1956–1961
ფრანჩესკო ძაგატი 1961
ჩეზარე მალდინი 1961–1966
ჯანი რივერა 1966–1975
რომერო ბენეტი 1975–1976
ჯანი რივერა 1976–1979
ალბერტო ბიგონი 1979–1980
ალდო მალდერა 1980–1982
ფრანკო ბარეზი 1982–1997
პაოლო მალდინი 1997–2009
მასიმო ამბროზინი 2009–
სპონსორები
„მილანის" სპონსორთა ოფიციალური სია.[60]
[რედაქტირება]
გენერალური სპონსორი
1981-1982 პოო ჯეანს
1982-1983 ჰიტაჩი
1983-1984 ოლიო კუორე
1984 რეტე
1984-1985 ოსკარ მონდადორი
1985-1987 ფოტორექს U-Bix
1987-1992 მედიოლანუმი
1992-1994 მოტა
1994-2006 ოპელი
2006-2010 Bwin
2010-2015 Fly Emirates[61]
[რედაქტირება]
ტექნიკური სპონსორი
1978–1979 ადიდასი
1979–1980 ადიდას ლინეა მილან
1980–1982 ლინეა მილან
1982–1984 NR
1984–1985 ჯანი რივერა
1986–1990 კაპა
1990–1993 ადიდასი
1993–1998 ლოტო
1998– ადიდასი, კონტრაქტის მიხედვით 2017 წლამდე [62]
[რედაქტირება]
ყველა მწვრთნელი
[63] სახელი ერვ. წლები
ჰერბერტ კილპინი 1900–1908
დანიელე ანჯელონი 1906–1907
მწვრთნელთა კომისია 1907–1910
ჯოვანი კამპერიო 1910–1911
მწვრთნელთა კომისია 1911–1914
გვიდო მოდა 1915–1922
ფერდი ოპენხეიმი 1922–1924
ვიტორიო პოცო 1924–1926
გვიდო მოდა 1926
ჰერბერტ ბურგესი 1926–1928
ენგელბერტ კონიგი 1928–1931
ჯოზეფ ბანასი 1931–1933
ჯოზეფ ვიოლა 1933–1934
ადოლფო ბალონჩიერი 1934–1937
ვილიამ გარბუტი 1937
ჰერმან ფელსნერი
ჯოზეფ ბანასი
1937–1938
ჯოზეფ ვიოლა 1938–1940
გვიდო არა
ანტონიო ბუსინი
1940–1941
მარიო მაგნოცი 1941–1943
ჯუზეპე სანტაგოსტინო 1943–1945
ადოლფო ბალონჩიერი 1945–1946
ჯუზეპე ბოგოგნო 1946–1949
ლაჯოს ჩეიზლერი 1949–1952
გუნარ გრენი 1952
მარიო სპერონე 1952–1953
ბელა გუტმანი 1953–1954
ანტონიო ბუსინი 1954
ჰეკტორ პურიჩელი 1954–1956
ჯუზეპე ვიანი 1957–1960
პაოლო ტოდესჩინი 1960–1961
ნერეო როკო 1961–1963
ლუის კარნიგლია 1963–1964
ნილს ლინდხოლმი 1963–1966
სახელი ერვ. წლები
ჯოვანი კატოზო 1966
არტურო სილვესტრი 1966–1967
ნერეო როკო 1966–1972
ჩეზარე მალდინი 1973–1974
ჯოვანი ტრაპატონი 1974
გუსტავო ჯიანოლი 1974–1975
ნერეო როკო 1975
პაოლო ბარისონი 1975-1976
ჯოვანი ტრაპატონი 1976
ჯუზეპე მარჩიორო 1976–1977
ნერეო როკო 1977
ნილს ლინდხოლმი 1977–1979
მასიმო ჯაკომინი 1979–1981
იტალო გალიბატი 1981
ლუიჯი რადიჩე 1981–1982
იტალო გალიბატი 1982
ფრანჩესკო ძაგატი 1982
ილარიო კასტანგერი 1982–1984
იტალო გალიბატი 1984
ნილს ლინდხოლმი 1984–1987
ფაბიო კაპელო 1987
არიგო საკი 1987–1991
ნილს ლინდხოლმი 1991–1996
ოსკარ ტაბარზი 1996
ჯორჯო მარინი 1996–1997
არიგო საკი 1997
ფაბიო კაპელო 1997–1998
ალბერტო ძაკერონი 1998–2001
ჩეზარე მალდინი
მაურო ტასოტი 2001
ფატიხ თერიმი 2001
კარლო ანჩელოტი 2001–2009
ლეონარდო 2009–2010
მასიმილიანო ალეგრი 2010-
კლუბის პრეზიდენტები 
სილვიო ბერლუსკონი მილანის პრეზიდენტი 1986 წლიდან დღემდე. სახელი წლები
ალფრედ ედვარდსი 1899–1909
ჯიანინო კამპერიო 1909
პიერო პირელი 1909–1928
ლუიჯი რავასკო 1928–1930
მარიო ბერნაცოლი 1930–1933
ლუიჯი რავასკო 1933–1935
პიეტრო ანონი 1935
პიეტრო ანონი
ჯ. ლორენცინი
რინო ვალდემარი 1935–1936
ემილიო კოლომბო 1936–1939
აჩილე ინვერნიზი 1939–1940
უმბერტო ტრაბატონი 1940–1944
ანტონიო ბუსინი 1944–1945
უმბერტო ტრაბატონი 1945–1954
სახელი წლები
ანდრეა რიცოლი 1954–1963
ფელიჩე რივა 1963–1965
ფედერიკო სორდილო 1965–1966
ფრანკო კარარო 1967–1971
ფედერიკო სორდილო 1971–1972
ალბინო ბუტიჩი 1972–1975
ბრუნო პარდი 1975–1976
ვიტორიო დუინა 1976–1977
ფელიჩე კოლომბო 1977–1980
გაეტანო მარაცონი 1980–1982
ჯუზეპე ფარინა 1982–1986
როსარიო ლო ვერდე 1986
სილვიო ბერლუსკონი 1986–2004
პრეზიდენტების კომისია 2004–2006
სილვიო ბერლუსკონი 2006–2008
|
